Cemil Meriç’in “kaderini tayin eden” kitaplardan saydığı”disiplin içinde çalışmayı bu kitaptan öğrendim” dediği Terbiye-i İrade adlı eser yıllar yılı hep Jules Payot’nun aynı isimli eseri sanıldı. Pek çok kez çevirisi yapıldı, yayımlandı. Halbuki Meriç’in bahsettiği eser Dr. Ethem’e ait olan aynı adlı eserdi. Dr. Ethem’in kaleminden Terbiye-i İrade nihayet özgün ve sadeleştirilmiş haliyle, Ömer Faruk Can’ın titiz çalışmaları neticesi okurla buluşuyor.
***
Fikrî çalışmalarımızı faydalı bir sonuca eriştirecek şekilde çalışmak, daima aynı mevzuyu düşünerek çalışmak… İşte bütün medenî ilerlemelerin, bütün dâhice buluşların temeli budur. Çalışmayı bu mertebeye ulaştırmak için ise nefsi hiç ara vermeksizin zorlamak, aynı maksadı takip için dikkatimize hükmedebilecek kudrette bulunmak, çaba ve gayretimizi aynı yoğunluk ve istikamette sürdürmek gerekir. Şüphesiz ki bu da her şeyden evvel sağlam bir iradeye sahip olmaya bağlıdır.
“Kaderimi tayin eden bir başka kitap da İbrahim Ethem’in Terbiye-i İrade başlıklı eseridir. Disiplin içinde çalışmayı bu kitaptan öğrendim.” Cemil Meriç
Bu sözler, İrade Terbiyesi kitabının Türk yayıncılığı tarafından uzunca bir aradan sonra “yeniden keşfine” imkân vermiş ve Jules Payot’nun eseri “Cemil Meriç’in tavsiyesi” mottosuyla tekrar tekrar basılmıştır. Oysa Meriç’in tavsiyesi gayet açıktır; o, Payot’nun değil Dr. Ethem Bakar’ın İrade Terbiyesi’ni önermiştir. Elinizdeki kitap hem bu vahim hatayı düzeltmekte hem de kitabın müellifinin hüviyetini ilk kez gün yüzüne çıkarmaktadır.
